dimarts, 29 de maig del 2012

Hoy por mi!!!


Permitirme que la entrada del blog me la dedique y la haga de mi. Porqué? Porque me lo merezco y después de todo yo lo valgo.

Tendré muchos defectos como: le doy mil vueltas a las cosas, dudo de mi, tengo mis manías como: morderme las uñas, que todo este en su sitio etc. Pero lo que si tengo es afán de superación.

Todo empezó cuando tenia 6/7 años que mi madre veía que algo no iba bien pero mis tutoras decían que era para llamar la atención. Pero a los 9 años aproximadamente por fin supieron definir lo que tenia "dislexia y lateralidad". Mi madre ya estaba "más tranquila" porque ya sabia que me pasaba y fue en busca de ayuda.
Estuve 2 años mas o menos con una psicopedagoga y no paraba de hacer test para seguir mi procedimiento, mi evolución etc. Pasado este período "Maria" mi psicopedagoga le dijo a mi madre que ella ya no podía hacer mas y que le recomendaba a una mujer que daba repaso y ella me podría ayudar mucho mejor.
Antes de seguir quiero decir que el colegio donde iba, no supieron como afrontar esto y me ponían en evidencia delante de toda la clase y yo me avergonzaba y hasta me sentia estúpida y tonta, porque, no entendía porque yo no sabia eso si era tan fácil, llegue hasta el punto de no querer ir cole.
Como iba diciendo antes de probar con la señora de repaso que me recomendaron, mi tia ( se que lo estás leyendo) quiso ser mi profesora de repaso, todo justo salias de la uni si mal no recuerdo y fue un desastre, no eramos compatibles y nos enfadábamos mucho. Me acuerdo un viernes que hicimos un pacto iba al parque a jugar y después tenia que hacerte una redacción xD. Te agradezco que intentarás y me quisieras ayudar. Y que sigas haciéndolo. Moltes gracies Tieta!!!!

a lo que iba, al ver que mi tia no podia porque chocábamos mucho, mi madre quiso probar con la señora que me habían recomendado "Juana", y estuve 6 años aproximadamente, si fuera mala no me hubiera estado tantos años no? Le tengo que dar las gracias porque ella me enseño a estudiar, hacer resúmenes, como tener agilidad mental, a usar la lógica, a todo con lo que se "nace" i a medida que vas creciendo se va desarrollando solo.
Siempre que la veo le agradezco todo lo que ha echo por mí, porque sin ella no estaría donde estoy. Es cierto que, es gracias a mi madre pero mas adelante hablaré de ella, porque sin ella, no estaría donde estoy.

A lo que iba.... llegaba a clase mal, sabiendo que me iban a tratar mal y que me iba del cole sintiéndome una tonta e inútil. He de decir que poca gente daba un duro por mi y... decían que era muy difícil que tuviera la eso. Sabéis que? Tengo la eso, bachillerato y un ciclo de grado superior y voy a matricularme a otro ciclo formativo de grado superior.

Lo mio me ha costado, mucho sudor, mucho esfuerzo y muchas lagrimas pero lo he conseguido!!. y que querñéis que os diga, estoy muy orgullosa de mi misma. Habré tardado más que los demás y que? Prefiero haber tardado más haberlo intentado y haberlo conseguido.

La eso no me costo tanto como pensaba y cuando me dieron el titulo fue una gran alegría por parte de todos ( familia, profesores y por mi misma). Aquí llego cuando ¿y ahora que hago? Mi madre me decía Anna haz un ciclo medio y después una prueba y al ciclo superior, me la quede mirando y le dije mama quiero intentar hacer bachillerato porque quiero probar a ver si puedo hacerlo y llegar más fácilmente al ciclo de grado superior. Mi madre muy contenta por mi decisión y orgullosa de que lo quisiera intentar igual que mi tutor de la eso.

Sabia que iba a ser difícil, pero nunca me imagine que fuera tan tan difícil. Tarde tres años, un año mas pero....me lo saque que es lo que cuenta no?.
En bachillerato he sufrido muchísimo, hasta tal punto que ahora la subdirectora del centro me dice: Joder Anna que cambio has echo, ahora te veo más feliz y contenta y se nota que lo disfrutas.

Para mi el bachillerato fue una tortura ver que no llegaba a ese nivel y que mi sueño desaparecía porque veía que la opción mas correcta era dejar el bachillerato. Pero aún así no me rendí y me lo saque!! (tan solo hace dos años de esto) tengo un 5,70 de nota si mal no recuero pero para mi es como un 10!.
La gente que ha estado a mi lado me ha visto sufrir. También tengo que añadir que desde primaria hasta ahora he tenido problemas personales y he echo cosas de las cuales no me siento orgullosa, pero no tengo problema en explicarlo si eso ayuda a otra gente a que no caigan en el mismo error que yo. Pero esto ahora no toca.

Una vez que vi que tenia el bachillerato vi que mi sueño estaba a mi alcance y podía hacer cfgs de educación infantil. Aunque he de decir que me lleve un chasco porque pensaba que sería muy dinámico pero el primer año es mas teórico. El caos llego cuando tuve que compaginar prácticas por la mañana, clases por la tarde y por la noche estudiar, deberes, trabajos etc, estarte desde las 8 de la mañana hasta las 3 de la mañana y seguir haciendo faena y así todos los días durante 6 meses.
Doy las gracias a toda esa gente que me ha ayudado y se ha quedado conmigo hasta las 3 de la mañana para que no me diera un chungo y dándome conversación para que todo fuera mas ameno.
El lunes voy a por las notas y aunque no sean muy altas ( eso creo yo) voy a estar orgullosa de mi. Y con ganas de empezar el nuevo ciclo, ya que, me he dado cuenta que prefiero estar con discapacitados, gracias al voluntariado y ahora es mi trabajo.

La gente se pregunta porque a venido a este mundo y yo les respondo: yo he venido a demostrar a la gente que por muchos problemas que tengas o dificultades, aunque se necesite mas tiempo lo vas hacer y demostrar a la gente que en tu boca no existe el no puedo y que vas a demostrar esto cada día, yo he venido a demostrar que una persona si se propone algo lo puedo conseguir cueste lo que cueste.

Soy una persona que ha tenido mucho tiempo en la cabeza el no puedo y me he puesto limitaciones donde no tenia que ponérmelas. Pero he aprendido y ahora hay un no sé si podre pero lo voy a intentar. Llegar a esta conclusión me ha costado muchísimo. Y también he llegado a esta conclusión porque me conozco mas a mi misma y se donde tengo mis limitaciones y aunque las tenga quiero intentarlo.

Soy una persona muy luchadora y muy orgullosa de mi misma por lo lejos que he llegado y lo lejos que voy a llegar!!

Todo esto se lo debo a mi madre, sin ella no hubiera sido posible. Si ella se hubiera rendido y no me hubiera dado "caña" y no hubiera creído en mi y no se hubiera esforzado, ahora mismo no estaría aquí!! no hubiera llegado tan lejos. Se que no se lo digo, pero no cal que se lo diga, porque ella lo sabe.
Gracias mama por todo tu esfuerzo y no tirar la toalla y creer en mi!!

Siento todo este rollo pero quería dedicármelo a mi, porque soy: fuerte y muy luchadora




Gracias por leer!!!!

divendres, 25 de maig del 2012

Final

Como puede ser que  unos dos trabajos con anexos me hayan complicado tanto un curso? y sea el trabajo de todo un año? y me juegue la mitad de la nota?

Pues no lo se y no tengo respuesta.

He sufrido mucho y hemos sufrido mucho. Cuando me den la nota y haga la exposición ya veremos que tal ha ido y si mereció la pena o no todo el sufrimiento.
sinceramente a mi este trabajo no me ha servido de mucho porque yo no voy a crear mi empresa ha sido perdida de tiempo y muchas horas  malgastadas para saber como se monta y que se quede allí y no se ponga en práctica.

Estoy contenta porque no daban ni un duro por nuestro trabajo y al final ha salido mejor de lo que esperamos ahora solo falta que la nota sea buena, yo con un 5 me conformo.

Hoy es mi último día de clase y a diferencia que mis compañeros no me sabe mal acabar, ja que yo no perderé contacto con la gente que me ha marcado durante dos años. Los demás solo han sido compañeras, suena feo pero es así.

 Tengo ganas de acabar y poner fin a esta etapa y empezar una de mejor. Han sido dos años de mucha amargura y también mucho humor, he aprendido mucho y la vida me ha dado grandes lecciones. esto es un punto y final pero con ganas de empezar otra etapa y esperemos que sea mejor y igual de entretenida que estos dos años, aunque bastante mal lo he pasado por unas cosas o otras.

Solo decir Vacaciones a la vista!!!!!

dilluns, 21 de maig del 2012

Abrir las alas

Me desperté mal sin saber que hacer ni donde ir ni nada, sin ganas de levantarme de la cama me decía a mi misma: ¿Para que levantarse? si va ser un día de mierda como últimamente. Pero después de dos horas me levanté, baje al perro y me puse hacer deberes, concretamente coser... si no fuera por ti Tro yo llevo días sin levantarme, pero tu no tienes la culpa.

Todos me hablan, me aconsejan me animan y yo sigo igual.... Todos me dicen lo mismo: Anna pasa de todo y hazte valer... Lo he estado ignorando pero ¿ Y si tienen razón y tengo que hacerme valer? El problema es que no se como hacerlo o eso creia yo.

A medida que el día iba avanzando me iba sintiendo mejor hasta que pummmm ostia al canto y me puse echa una mierda gracias a tus lindas palabras pero noooo esta vez noooo Anna se hace valer. Un amigo hoy me lo decía a que coño esperas a volver a ser la Anna que conocí: esa chica alegre, risueña y que siempre ayuda a los demás y que gran parte del tiempo tiene esa sonrisa que enamora? con lo qual yo me he quedado pensando.... Tienes razón!! hace semanas que esa Anna se ha ido y aún no ha vuelto. Yo le he prometido que la Anna que conoce volverá a salir y sera fuerte y cambiara. Y le dará lo mismo lo que el mundo piense.

Miedo tengo a recaer, porque, para que mentir sigo estando mal y jodida mi corazón esta dañado y lo estará por un tiempo pero bueno.... voy hacer todo lo posible para que no se dañe mas!!! Voy hacer que esa grieta este reparada lo antes posible y aceptaré lo que el destino tenga preparado para mi sea contigo o sin tí.

Esta tarde por unas horas me sentí que havia vuelto, que era la Anna de siempre pero...no ha pasado mucho rato hasta que volví a tener bajón esta vez por tener que decir adiós temporal a una cosa que me ha ayudado tanto y me ayudado a conocer a gente estupenda, pero como no es un adiós sino un descanso... espero que lo entiendan no es mi mejor momento y ahora no puedo seguir cuando este mejor volveré, lo prometo!!

Llegar a casa y ver que el perro me esperaba con alegría que mi madre estaba allí hablándome y lo mas importante fue abrir el pc y ver que una amiga ha movido a gente para poder salir de fiesta porque le dije que lo necesitaba y no ha dudado en hacerlo, gracias!!!  Otra cosa ha sido con otra amiga que quiere quedar conmigo cada semana para ver una peli cosa que me ha echo ilusión, gracias por estar ahora mismo a mi lado. Y por esas charlas contigo de madrugada y que siempre me sacan una sonrisa aunque este por los suelos. Y gracias a la gente que me apoya y se esta preocupando gracias!!! Esto es muy reconfortante y te llena de alegría y te hace seguir adelante.


Estos días he sido tonta al no darme cuenta de todo el apoyo que tenia al mi alrededor, lo siento me he dado cuenta tarde.... Os prometo que Anna volverá, solo es una mala racha y un mal momento pero no hay nada que no pueda superar!!


Gracias a todos!!!!!!!!!!!!

Es momento de volver abrir las alas que últimamente han estado cerradas!!!

dimecres, 16 de maig del 2012

Beautiful Boxer

 Permitirme que hoy hable de esta gran peli que lleva conmigo mas de 5 años...

Explico de que va: 

Basada en la historia real del famoso boxeador tailandés de kickboxing travestido, Beautiful Boxer es un conmovedor drama de acción que se adentra en el corazón y la mente de un chico que lucha como un hombre para convertirse en una mujer. Creyendo que es una chica atrapada en un cuerpo de chico desde niño, Parinya Charoenphol (familiarmente conocido como Nong Toom en Tailandia) se propone dominar el deporte más masculino y letal: Muay Thai (kickboxing tailandés) para ganarse la vida y para conseguir su objetivo final de feminidad total. Conmovedora, divertida, con impactantes escenas de kickboxing tailandés, Beautiful Boxer describe la infancia de Nong Toom, su vida adolescente como monje viajero, sus penosos días en los campamentos de boxeo y explosivos combates donde él vence a la mayoría de sus oponentes en toda Tailandia y Japón.

esta peli la encontre de casualidad me llamo mucho la atención el cartel y decidi verla i desde entonces forma aprte de mi vida (ojala me la pueda comprar). Tiene tantos valores que no solo son de lucha. Sino el problema que tiene este boxeador ha saber que el es así y que no puede ser de otra manera, que se ve atrapado en un cuerpo de chico y que el quiere ser una chica que es lo que mas iporta de la peli, esa batalla interna que tiene y todo lo que hace para llegar a conseguir su sueño. Nunca pense cuando la vi por primera evz que me atrairia i que em daria mcuha fuerza y esperanzas  de ver que si uno quiere peude conseguir loq ue se propone. Siempre que estoy mal o tengo algun problema me la pongo porque los valores que emd a me dicen Anna todo a su tiempo, Anna ya lelgara, Anna a veces es más facil de lo que crees. Además hay escenas que te encojen el corazón porqué te transmite el sufrimeinto y el mal estar que tiene y sientes lo que els iente. En fin esta peli es increible

y estos días por x cosas me la he puesto de nuevo porquè realemnte lo encesitaba y como no es conocida me gustaria compartirla i ojala alguien se anime de verla porque realmente es digna de ver.

Esta peli forma aprte de mi y me gustaria que se viera además del 1 al 10 para mi ronda el 10 de la perfección.

Dejo trailer de la peli: http://www.youtube.com/watch?v=3zze3ib1kIg

dilluns, 16 d’abril del 2012

Reflexiones

Ya va siendo hora que vaya actualizando que hace tiempo que no escribo. Quería poner otro cuento de Jorgue Bucay pero no me apetece, luego pensé pongo una canción y explico que siento con ella pero tampoco me apetece mucho. Actualizar tampoco me apetecía pero por obligación o por yo que se lo estoy haciendo. Mis dedos escriben mientras escucho música, ya no hay vuelta atrás ahora ya sigo escribiendo...

Bien no se que va a salir de esta actualización pero bueno... si después no me gusta es tan fácil como darle a borrar, es así de simple.

Ojala todo fuera así de simple no? cuando algo no te gusta darle a la opción de borrar o si has hecho algo mal poder rectificar a tiempo... pero la vida en si no es como un ordenador aunque a veces ira bien tener la opción de ir hacia atrás y arreglar lo que se ha echo mal o simplemente borrar.

Hoy mi corazón esta sin ganas de latir pero una servidora le dice has de ser fuerte, has de tirar hacia adelante y que la gente se pregunte como puedes tirar hacia delante o como puedes ser tan fuerte. Mi vida esta llena de malos y buenos momentos, y aunque ahora sea un mal momento estoy muy orgullosa porque las cosas me van bien aunque tenga pequeñas cosillas que no.

Sigo pensando y es normal tener miedo a que las cosas salgan mal o salgan bien. Todo tiene su punto bueno y su punto malo, aunque no lo veamos todo tiene las dos cosas:


  • Es bueno llegar pronto a los sitios pero también es malo. Llegar pronto puedes ver o mirar cosas o simplemente observar a la gente y quizás alguna amistad encuentras que no te esperabas. La parte mala que como los demás lleguen tarde tu has de esperar más.
  • Quedarse dormido es bueno y malo. Es bueno porqué duermes pero es malo porque si has quedado o tienes algo importante que hacer ya no puedes hacerlo.
  • Salir con los amigos/pareja es bueno y malo. Te lo pasas muy bien pero a veces hay que hacer cosas que no te gustan por los demás.
  • Mostrar tus sentimientos. Puede  bueno porque quizás expresándolo la gente te entiende más y te comprende y malo que pueden jugar contigo sin ningún problema. 
  • Estar con una persona. Lo bueno que tiene es que puedes compartir una vida con ella y vivir momentos que quizás con un amigo/a no podrías y tener experiencias nuevas y conocer a esa persona mas profundamente y que también sea igual por parte de la otra persona. Lo malo es las discusiones, el ver que por mucho amor que haya si no se conecta no se conecta, el darse cuenta que esa persona no era como esperabas, que nos ea respondido los sentimientos, el miedo a perder a esa persona, las promesas que nunca se cumple, los engaños, las mentiras, el sentimiento de culpa por si eso no funciona etc. Con el amor a pesar de tener muchas cosas negativas la gente nunca se cansa de amar a las personas y siempre se saca lo positivo de cada una de las relaciones que tiene una persona. Por lo tanto creo que en la vida en general deberíamos hacer lo mismo, sacarle el lado bueno, el aldo positivo.

Soy una persona que tiene miedo a que el hagan daño pero aún así no tengo miedo a amar. Estuve con personas que no me correspondían que me rompieron el corazón pero aún así cuando mi corazón fue reparado no tube miedo a querer otra persona y la sinceramente me al quiero mucho es lo mejor que tengo ahora mismo, he aprendido mucho con él, me ha enseñado a conocerme a mi misma, ha tener ganas de volver a querer compartir mi vida con alguien: a darle cariño, a explicar-le mis cosas etc y si las cosas no van bien mira hay que mirar el lado positivo y pensar que todo se va arreglar porque si dos personas se quieren es lo que importa.

dimecres, 11 d’abril del 2012

El buscador

voy a poner uno de los cuentos que mas me ha gustado de Jorge Bucay (cuentos para pensar)



Esta es la historia de un hombre al que yo definiría como un buscador… 
Un buscador es alguien que busca; no necesariamente alguien que encuentra. 
Tampoco es alguien que, necesariamente, sabe qué es lo que está buscando. Es simplemente alguien para quien su vida es una búsqueda. 
Un día, el buscador sintió que debía ir hacia la ciudad de Kammir. Había aprendido a hacer caso riguroso de estas sensaciones que venían de un lugar desconocido de sí mismo. Así que lo dejó todo y partió. 
Después de dos días de marcha por los polvorientos caminos, divisó, a lo lejos, Kammir, Un poco antes de llegar al pueblo, le llamó mucho la atención una colina a la derecha del sendero. Estaba tapizada de un verde maravilloso y había un montón de árboles, pájaros y flores encantadores. La rodeaba por completo una especie de pequeña valla de madera lustrada. 
Una portezuela de bronce lo invitaba a entrar. 
De pronto, sintió que olvidaba el pueblo y sucumbió ante la tentación de descansar por un momento en aquél lugar. 
El buscador traspasó el portal y empezó a caminar  lentamente entre las piedras blancas que estaban distribuidas como al azar, entre los árboles. 
Dejó que sus ojos se posaran como mariposas en cada detalle de aquel paraíso multicolor. 
Sus ojos eran los de un buscador, y quizá por eso descubrió aquella inscripción sobre una de las piedras: 

Abdul Tareg, vivió 8 años, 6 meses, 2 semanas y 3 días 

Se sobrecogió un poco al darse cuenta de que aquella piedra no era simplemente una piedra: era una lápida. 
Sintió pena al pensar que un niño de tan corta edad estaba enterrado en aquel lugar. 
Mirando a su alrededor, el hombre se dio cuenta de que la piedra de al lado también tenía una inscripción. Se acercó a leerla. Decía: 

Yamir Kalib, vivió 5 años, 8 meses y 3 semanas 

El buscador se sintió terriblemente conmocionado. 
Aquel hermoso lugar era un cementerio, y cada piedra era una tumba. 
Una por una, empezó a leer las lápidas. 
Todas tenían inscripciones similares: un nombre y el tiempo de vida exacto del muerto. 
Pero lo que lo conectó con el espanto fue comprobar que el que más tiempo había vivido sobrepasaba apenas los once años… 
Embargado por un dolor terrible, se sentó y se puso a llorar. 

El cuidador del cementerio pasaba por allí y se acercó. 
Lo miró llorar durante un rato en silencio y luego le preguntó si lloraba por algún familiar. 
-No, por ningún familiar —dijo el buscador—. ¿Qué pasa en este pueblo? ¿Qué cosa tan terrible hay en esta ciudad? ¿Por qué hay tantos niños muertos enterrados en este lugar? ¿Cuál es la horrible maldición que pesa sobre esta gente, que les ha obligado a construir un cementerio de niños? 
El anciano sonrió y dijo: 
- Puede usted serenarse. No hay tal maldición. Lo que pasa es que aquí tenemos una vieja costumbre. Le contaré…: 

“Cuando un joven cumple quince años, sus padres le regalan una libreta como esta que tengo aquí, para que se la cuelgue al cuello. Es tradición entre nosotros que, a partir de ese momento, cada vez que uno disfruta intensamente de algo, abre la libreta y anota en ella: 

A la izquierda, qué fue lo disfrutado. 
A la derecha, cuánto tiempo duró el gozo. 

Conoció a su novia y se enamoró de ella. ¿Cuánto tiempo duró esa pasión enorme y el placer de conocerla? ¿Una semana? ¿Dos? ¿Tres semanas y media…? 
Y después, la emoción del primer beso, el placer maravilloso del primer beso…¿Cuánto duró? ¿El minuto y medio del beso? ¿Dos días? ¿Una semana? 
¿Y el embarazo y el nacimiento del primer hijo…? 
¿Y la boda de los amigos? 
¿Y el viaje más deseado? 
¿Y el encuentro con el hermano que vuelve de un país lejano? 
¿ Cuánto tiempo duró el disfrutar de estas situaciones? 
¿Horas? ¿Días? 

Así, vamos anotando en la libreta cada momento que disfrutamos… Cada momento. 

Cuando alguien se muere, 
es nuestra costumbre 
abrir su libreta
 y sumar el tiempo de lo disfrutado 
para escribirlo sobre su tumba.
 Porque ese es para nosotros 
el único y verdadero tiempo vivido”.




Esta historia me encanta porque me da a entender que lo que cuenta es lo que realmente te ha echo feliz y dependiendo de tu persona vivirás mas momentos felices. Y que la muerte no tiene porque ser triste porque si tienes 80 años y has vivido feliz 9 años ya ha merecido la pena. Hay que dejarse de tonterías y disfrutar de cada momento al máximo y no dejarnos llevar por las cosas malas ja que, si solo nos centramos en lo malo, nunca nos damos cuenta de las pequeñas cosas que te hacen feliz y se pierden y nunca mas volverán a pasar Esta bien a veces vivir lo malo porque eso te ayuda a madurar y a ver que eso no hay que hacerlo pero nunca hay que olvidarse de las cosas positivas porque pueden ser igual de enriquecedoras. Hay que dejarse de tonterías y valorar todo lo que pasa alrededor y nunca centrase en una cosa y sobretodo las malas. Estamos en una sociedad que únicamente se valora lo malo y siempre nos quejamos por lo que no tenemos, eso debería cambiar y deberíamos valorar mas lo que tenemos y ser mas positivos. Hablo en general, pero, reconozco que yo soy algo pesimista en plan joder seguro que suspendo, joder va a llover o ojala salga benne pero bueno poco a poco lo estoy cambiando y la gente que es como yo debería cambiarlo, yo desde que soy mas positiva las cosas me van mejor. Cuando dicen que la predisposición influye mucho es verdad, porque depende  de como vayas te saldrán unas cosas o o otras. por ejemplo si vas con la idea no le va a gustar o joder no hay aparcamiento no vas a encontrar aparcamiento o no va a gustar. No digo de ir happys por la vida pero ser mas realistas y no tan en plan miedo y en negativo. He tardado años en darme cuenta pero al final lo estoy cambiando y las cosas me están yendo mejor. Yo te lo digo sinceramente si eres pesimista intenta ser  mas positivo y veras como las cosas te van mejor.

Que te ha dado a entender a ti?

diumenge, 8 d’abril del 2012

El viaje


Había una vez una chica que se llamaba Laia ( tenía 18 años).
La chica era simpática cuando quería; muy orgullosa; rencorosa pero su bondad podía con ella. Se preocupaba por la gente, los ayudaba, daba sangre, intentaba hacer todo lo que podía…A veces como todos tenía bajones pero podemos decir que era una chica de lo más normal, alegre, amable….

Un día su vida dio un cambio cuando empezó el nuevo curso.
Ella no creyó que hiciera tantos amigos (aunque algunos los perdió por el camino). Laia empezó a hablar con todos ellos, en el patio estaba con su grupo riendo… y aún ahora los mantiene. Cómo iba diciendo su vida dio un giro de trescientos sesenta grados cuando supo que tenía que marchar a los Estados Unidos a vivir por qué a su padre le habían dado un buen trabajo y ya tenía la nacionalidad estadounidense. A Laia se le vendría el mundo encima ja que, llevaba desde los 18 años aquí. Ella se negó de marchar, y propuso quedarse a vivir con su abuela o a sus tíos… pero sus padres le dijeron que no.

Ella se enfadó mucho, encima estaba frustrada así que, decidió marchar de casa un tiempo,. Así podría pensar en sus cosas ( no tubo en cuenta el mal trago que haría pasar a sus padres al ver que ella no estaba).

Así pues, hizo la maleta y marchó. Hizo lo más fácil en vez de quedarse y hacerle frente e ir a los Estados Unidos hizo lo más sencillo marchar de casa.
Cuando llegaron sus padres y vieron una carta y la leyeron se dieron cuenta que su hija no estaba, intentaron llamarla al móvil pero vieron que estaba en casa. Los padres mirando por su habitación vieron que parte de la ropa faltaba igual que sus ahorros.

Decidieron ir a la policía y explicaron el caso pero la policía los dijo que no podían hacer nada porque era mayor de edad y que se había ido por voluntad propia. Los padres se fueron de la comisaría enfadados pero sabían que el agente tenía toda la razón.
Aunque estuvieran preocupados decidieron darle un tiempo por qué sabían que lo había hecho por el tema de irse a vivir a los Estados Unidos. Los padres fueron fuertes ( aunque estarían sufriendo todos los días) y la dejaron que fuera de aquí allá para que se aclarara.

Laia hacía horas que estaba en la estación de Sants pensando qué tren coger donde ir... estuvo horas así horas pero al final vio uno que le llamó mucho la atención puesto que era un nombre que no había oído nunca y que debería de ser un pueblo pequeño y allá podría reflexionar y ver que hacía.
Así lo hizo, pagó el billete y fue aquel lugar. Perdonáis! No he dicho donde iba el lugar desconocido donde iba Laia se decía Wood.

Tardó unas 4 horas al llegar aquel lugar.
Una vez llegó vio aquel paisaje y se quedó alucinada puesto que tenía unas montañas muy altas y era de un color muy verde; con animales con 4 casas contadas eran rústicas de piedra y madera con chimeneas; con jardín... era un pueblo pequeño, guapo y moderno a la vez. Paseó por el pueblo e iba preguntando si alguien la podía acoger unos días que pagaría los gastos, pero todo el mundo le decía que no. La gente de aquel pueblo era muy desconfiada porquè recibian pocas veces turistas.

Ella se iba desesperando porque veía que acabaría durmiendo al aire libre y se moriría de frío. De repente apareció una casa que estaba cómo escondida y hacía un poco de miedo. Laia decidió picar para preguntar le salió un hombre de unos treinta años con barba y muy alto y le dijo que si que lo aceptaba en casa suya unos días.
Así lo hizo entró y vio que la casa era inmensa y comprobó que la fachada la había engañado.

El chico se presentó y le dijo que se llamaba Dave y que vivía allá por la tranquilidad y porque haciendo turismo se enamoró de aquel lugar. Le dijo que él no era de aquí sino de México y que había aprendido el catalán, sus tradiciones con unos meses.

Laia se quedó sorprendida por lo que le estaba diciendo no se esperaba que fuera extranjero a demás apenas se le notaba el acento mexicano. Estuvieron hablando toda la noche. Ella le dijo que se había ido de casa porque no quería ir a los Estados Unidos y dejarlo todo para ir tan lejos para ir a un lugar desconocido y dejar los amigos que tenía, no estaba dispuesta a hacerlo... Entonces Dave le hizo reflexionar y lo hizo diciéndole que era una egoísta y que sólo se había mirado por ella misma al irse de casa y negándose ir a los Estados Unidos.
Él le dijo que tenía que pensar en sus padres que tampoco les era fácil irse y hacerlas marchar pero que una oportunidad tan buena no se podía dejar escapar y tampoco se podía decir que no, ja que sino se prueba te puedes arrepentirte.

Laia empezó a darse cuenta de que lo que había hecho era una tontería y que había sido egoísta... Entonces Dave le dejó el teléfono para que llamara a sus padres y les dijera que estaba bien y que de aquí unos días volvería a casa. Sus padres al recibir la llamada de su hija se quedaron más tranquilos al saber que estaba bien, y en unos días la volverían a tener en casa.

Entonces Dave que estuvo escuchando la conversación le dijo que estaba orgulloso porque había reconocido su error y los dos se fueron a dormir porque ya era bastante tarde. Laia estaba estirada en la cama e iba pensando en todo hasta que se fue quedando dormida poco a poco, puesto que, estaba cansada había sido un día bastante movido.

El día siguiente por la mañana Laia se despertó y vio que no había sido un sueño entonces entendió que el que había hecho no estaba nada bien.
Acompañó a Dave a hacer los trabajos que tenía que hacer él: recoger leña, ordeñar las vacas, ovejas... mientras hacían los trabajos Dave todavía iba ayudando a Laia por que así ella veías que no era tanto doloroso irse fuera y le explicó su caso. Le dijo que el aprendió un nuevo idioma no es tan difícil sino que depende de las ganas que tengas te costará más o menos y sino que le mire a él como él siendo mexicano hablaba perfectamente catalán. También le dijo que ir a los Estados Unidos no era tan malo como ella lo pintaba puesto que, es un país muy prestigioso y que allá son muy abiertos y la acogerían en seguida y haría nuevos amigos sin ningún problema siempre y cuando una se abra y quiera hacer nuevas amistades.

A la cabo de unos días de estar allá con Dave e ir hablando y reflexionando decidió que era el momento de afrontar las cosas y marcharse a los Estados Unidos. Se despidió de Dave y cogió el tren de vuelta en Sants y de allá fue hacia casa.


Laia llegó a casa y tenía miedo de lo que podía pasar pero no pasó nada pidió perdón y sus padres las aceptaron porque entendian su reacción.
Aquel mismo verano (todo esto pasó por semana Santa) todos se fueron a los Estados Unidos. Laia se despidió de todos sus amigos, familia y le mandó una carta a Dave despidiéndose, y dándole las gracias por todo. Fue fuerte y fue a emprender una nueva vida.

Actualmente Laia tiene 25 años está muy orgullosa de estar en los Estados Unidos, y no hay un solo día que no le dé las gracias a Dave por cómo la hizo reflexionar y como la ayudó ( todavía ahora se van escribiendo para ponerse al día). Laia es una psicóloga muy conocida y prestigiosa y ella dice que nunca se tiene que cerrar puertas a nuevas oportunidades porque quien sabe sino hubiera ido puede ser no hubiera sido una buena psicóloga y esto siempre lo dice porque la gente no haga su error y habla mucho sobre quién la ayudó a darse cuenta porque si cierras la puerta puede ser que mas adelante te arrepientes y lo más seguro que ella lo hubiera hecho pero gracias a un amigos no ha tenido la suerte de arrepentirse.



La moralidad de esta historia: nunca digas que no a una oportunidad o a una cosa nueva porque puedes arrepentirte siempre y nunca podrás saber si hubiera ido bien o mal. Siempre se tiene que probar nuevas cosas aunque puedan salir bien o mal. Nunca digas que no a una cosa sin haberla probado!!!!

dimarts, 3 d’abril del 2012

Soy yo?


Es la primera vez desde que tengo el blog que escribo mediante la marcha... siempre los tengo preparados o escritos a sucio y los paso a limpio, pero hoy no quería poner ninguno de los que ya tengo preparados así que a ver que tal sale...

Ando con la música puesta no se bien bien que suena porque estoy concentrada escribiendo esto.

Llevo días pensando en muchas cosas pero sobretodo en una en concreto: y  si el problema soy yo?

Empiezo a pensar que no es el mundo, que no es la gente, sino que el problema soy yo por mi forma de ser... ya se que debería decir a quien no le guste que no mire pero... a veces nos importa mas lo que pueden pensar la gente de lo que realmente pensamos.

Yo estoy muy orgullosa de lo que soy y como soy pero a veces he de reconocer que la opinión de ciertas personas me importa mucho, ya que esas personas me importan mucho y quizás ellos ven lo que realmente soy y yo veo algo de vi que es como una ilusión o lo que creo que soy pero no soy... en fin creo que no me he explicado bien... pero yo me entiendo xD. Por ejemplo: quizás pienso que lo estoy haciendo bien y en verdad no es entonces cuando la gente que quiero me lo dice y si me lo dice que lo estoy haciendo mal sera por algo no?

A lo que iba que siempre me enrollo. A veces pienso que soy yo la que esta haciendo que todo vaya mal y eso me jode porque se que es así y por mucho que intente en cambiarlo y tal no se ven resultados o simplemente al poco tiempo vuelvo a cagarla.. Yo ando cansada de hacer un paso y después retroceder tres. Y se que la gente de mi alrededor les pasa lo mismo.

Soy consciente de que no es fácil convivir conmigo: tengo algunos prontos no muy buenos, cambios de humor que no se explican, que soy muy impaciente, tengo mis manías algunas normales y otras muy extrañas etc. Yo no espero que se me entienda, se me comprenda etc sino que si no gusta algo que se me diga y con el tiempo lo cambiaré ahora también quiero que por parte de la persona que me pide que cambie tenga paciencia. Reconozco que algunos están teniendo mucha paciencia y me están dando muchas oportunidades y eso me jode porque creen en mi y yo no paro de decepcionar y eso me da mucha rabia y frustración porque yo realmente estoy intentando cambiar pero a veces parece que no... T.T Se que con insistencia y no no tirando la toalla lo voy a conseguir cueste lo que cueste.

Nunca me he rendido no debería porque hacerlo ahora, esto es más fácil de lo que yo me creo pero no se porque ando estancada. Se que soy fuerte porque lo se y con el tiempo lo he ido demostrando con todo lo que he pasado, pero no se porque me es tan difícil algunas cosas y aunque me vaya diciendo: "Anna estoy has de cambairlo, Anna esto no se hace de esta manera" no se porque sigo cometiendo los mismo errores y fallos, y es entonces, cuando lógicamente la gente que me quiere se cree que no ando mejorando y que paso de ellos y que no quiero mejorar. Os diré una cosa de verdad que lo intento pero a veces y según que cosas no se porque coño no lo hago... porque se que tengo que cambiar y que tengo que hacer pero a la hora de la verdad zas!! la cago y se que eso es jodido y me jode porque defraudo a la gente que mas me importa en este mundo y no me gusta verles en sus caras la cara de decepción...

Yo prometo que lo pienso seguir intentando y nunca voy a rendirme eso lo tengo claro.

Por último quiero pedir perdón a todas aquellas personas que confiaban en mi y sin querer las he defraudado.

diumenge, 1 d’abril del 2012

Dime, ¿què buscas? ( versión negativa)


Dime, ¿ que buscas?
Partir de este mundo cruel y poder ser feliz, porque mi corazón anhela todo el tiempo pasado. Aunque fuera malo en algún momento es mejor que este, que estoy viviendo en este momento. Se que tuve un mal pasado en algún momento pero no era tan consciente de las cosas y menos madura (aunque tuve que madurar antes de tiempo). Miro atrás y recuerdo aquel tiempo en e que no había preocupaciones, no había obligaciones de de ningún tipo, todos te querían, todos jugábamos con todos, no te traicionaban, no había amigos falsos, no te insultaban, no jugaban contigo etc. Pero al llegar a los 5 años todo cambia. Se que a la edad en que estoy ahora, hay cosas buenas como: el amor, la amistad sincera, un poco mas de autonomía, la libertad de hacer algunas cosas y alguna mas. Pero.... si miras atrás el no tener preocupaciones, ni dolores de cabeza es algo muy bueno.

Este mundo es una mierda!! Lleno de crímenes, de gente: malvada, de corruptos, egoístas, egocéntricos... El mundo esta jodido por que el ser humano es así! Así esta el mundo con el cambio climático, por nuestro egoísmo que cada vez va a peor aunque haya gente que lo intenta cambiar y por desgracia es minoría... destrozamos hectáreas de campos y selvas para construir campos de golf, edificios, centros comerciales. Molestamos a las tribus de la selva que están felices con programas de televisión, o arrancando trozos de su hábito natural etc. Los jóvenes de aquí tienen la preocupación de donde van de botellón en cambio otros jóvenes les preocupa mas como pagaran un piso, como va la crisis... En fin... Vamos bien!!

Cada vez que lo pienso tengo mas ganas de partir de este mundo, espero que te este dando buenos motivos para que te unas a mi.

Los sentimientos a la edad adolescente/adulta te hacen una mala pasada mayoritariamente, porque constantemente te están haciendo daño, no sabes que sentir etc y lo peor de todo que te anula la razón, que debería ser lo primero pero con el corazón/sentimientos queda en segundo plano. Duele fingir estar bien cuando en realidad esta mal y tienes ganas de llorar, y tus amigos no se enteran ni se dan cuenta de que finges a pesar de ser tu amigos. Pides ayuda indirectamente y nadie te hace caso... Sigues queriendo vivir en este mundo? Sigo dándote consejos.
La gente te hace daño y otras no y es ley de vida pero... Joder!! Siempre me toca todo lo malo, no puedo mas!! Harta estoy de toda esta mierda... Pero yo sola me lo he buscado. Porque soy buena persona y me dejo engañar y tal, porque no se ser egoísta U.u. Soy tonta por dejarlo permitir el que me engañen, se aprovechen etc y yo dándome cuenta... Soy como soy y punto me guste o no me guste.

Hace años perdí mi autoestima y poco a poco he ido reconstruyendo pero nunca hay resultados de mis esfuerzos así que... ¿Para que seguir? No me estoy rindiendo, solo estoy dejando de luchar porque el tiempo me esta demostrando que no merece la pena luchar.

Desearía tener el corazón parado y no sentir nada, como un robot. Así todo me daría igual, no me afectaría nada de mi alrededor, ni las injusticias etc.

Que me dices partes conmigo? Te espero con impaciencia. Si te vienes significará que piensas y te sientes como yo. Dame una respuesta: ¿Quieres venir conmigo y desaparecer de este mundo cruel?
Ya se tu respuesta u no me gusta que no quieras partir conmigo, pero te diré una cosa: me da igual pienso partir yo sola. No necesito a nadie que me acompañe en este viaje.
Estoy a punto de partir, no te lo crees? Mira como desaparezco de este mundo.
Ahora mismo me estoy remangando la camiseta dejando ver mi brazo. Me paro unos momentos y analizo todo lo que he vivido y lo que me queda por vivir y sinceramente, me da lo mismo. No es una acción egoísta, yo les agradezco a mi familia todo lo que han hecho por mí pero necesito irme de esta mierda de mundo. No espero que lo entiendas pero ya no tengo ganas de vivir, estoy cansada de tanto sufrir, de que todo vaya mal etc ya se que vendrás con el cuento de que merece la pena luchar, pero no lo intentes no pienso escucharte, mi decisión esta tomada.
Con la mano derecha sostengo la cuchilla con la cual pendre fin a mi vida y partiré de este mundo. La decisión esta tomada cojo la cuchilla y la pongo en mi muñeca y aprieto para que salga mi sangre, si es un poco doloroso pero es lo que hay, siento como mis fuerzas empiezan a flojear, sigo tumbada en la cama rodeada de la sangre que cae por mi brazo. Cierro los ojos porque veo que mi fin esta cerca. Pasa un rato y empiezo a notar que todo esta oscuro en mi y dejo que la sangre siga fluyendo y con una sonrisa en la cara me despido de este mundo.
No me juzgues hice lo que mi corazón quería.

divendres, 30 de març del 2012

Adéu Pingu!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=TfON7j0Y_yw


Avui fa un any que vas marxar però encara ara et trobo molt a falta.



Fa més d'11 anys que vas aparèixer per casa. No m'oblidaré mai d'aquell dia de novembre. Estàvem sopant sopa de galets quan va aparèixer el Pare amb tu als braços i vam deixar de menjar la sopa per poder-te abraçar, estar amb tu. Tenies un mes i estava molt contenta de tenir per fi un gos!! al principi t'anaves a dir Dau, però vam pensar que es podia confondre amb Pau i vam dir millor Dàlmata i Panda, però vaig dir finalment: Ja ho tinc!! Es dirà Pingu. T'explicaré el perquè: era la meva sèrie preferida i com eres blanc i negre i et semblaves, vaig decidir que el millor nom per tu era Pingu, i així et vas quedar. Els primers dies dormies en una caixa de fruites al menjador i aquelles dues nits (les primeres) vaig estar dormint al teu costat per si ploraves, tenies set, etc. Passaven els mesos i eres un reboton i el veterinari ens va dir que et donéssim canya sinó series el líder i manaries; i això no ho vam permetre. Ens va costar molt, però per fi vas sortir l'encant de gos que has sigut aquests anys que han estat meravellosos.


El primer cop que et vam banyar va ser molt emocionant. Me'n recordo perquè teníem por de que no t'agrades, et féssim mal etc però va sortir bé el bany i des de que tenia 15 anys aproximadament et banyava tota sola perquè m'agradava, menys alguna vegada que ho va fer la Sister o la Mare perquè no tenia temps.


T'haig de demanar perdó perquè a vegades he fet un suplici el baixar-te i he pensat: Tant bo no tingui gos. Però saps que mai ho he dit en serio... Has sigut el millor gos que he tingut clar que ets el únic però estic molt satisfeta de tu...


Aquests 11 anys han sigut el millors: m'has ajudat, ens ho hem passat molt bé, hem patit junts etc. Jo hem quedo amb els millors moments. Com a les primeres setmanes que pensava que eres mut i sord perquè no lladraves, no ploraves i no ens feies cas encara ara m'ho treuen a cara que deia que eres sord i mut i encara riem. Un moment que vam patir, jo no hi era ,però la mare m'ho va explicar hores després aquell dissabte que et vas ofegar-te amb un os agafat de les escombraries i que no set podia treure i et feia sang, i el veterinari estava tancat. Una altra experiència una mica divertida però per tu va se xocant, i des de llavors no suportes l'aigua, va ser quan estaven al càmping Esponellà i et van tirar a l'estany i vas sortir cagant llets de l'aigua amb cara d'espant. I des de llavors no suportes l'aigua. Una altra experiència molt bona va ser quan estaven junts tu i jo només i hem vaig caure al terra i tu vas venir a llepar-me i a que et rasques, i no hem podia moure del mal i jo em reia i tu allà llepant jajaja!!! Unes bones coses es quan amb un tros de menjar caminaves a dues potes, quan tocava la flauta tu cantaves, etc. Són moments que mai oblidaré, pots estar segur. I tenim molt bons moments!!!! Quan estat malalta, has estat allà; quan estat malament no físic has estat allà i sempre, sempre estaràs en mi!!!.
 
Se que tinc un gos nou però no pensis que t'he substiuït només es que necessitaba un nou amic a qui donar-li tot l'amor que et donaba a tu. No tinguis por que jo mai t'oblidarè. 

Encara que em faci mal reconec que vaig fer ben fet de no fer-te patir i decidir posar-te la indecció que et va fer que descansesis tranquil. Era un 30 de març quan vaig veure que la mare no parava de trucar-me al movil quan el vaig agafar vaig anar corrents a casa per poder-te dir adéu. 

Jo et dono les gracies perquè vas voler esperar-me perquè m'acomiadés de tu i aicó ho tinc molt present i vas morir sent un malent perquè el que tenias tu fa mal i fins l'últim moment vas aguanatr. 


Acabaré dient GRÀCIES per estar amb mi 11 anys i han sigut els millors!!! no t'oblidaré!!!



dilluns, 26 de març del 2012

Laia y Dave

Esta historia que os voy a contar paso hace tiempo y debéis creerme que es de verdad….
Se pasa de padres a hijos y yo os la quiero explicar….
La historia empieza así:

No empieza por lo típico hace hace mucho tiempo porque no es una historia típica… sino todo lo contrario es una historia cuyo final y trama es diferente a las típicas.

Nuestra protagonista es una chica cuyo estado era algo raro porque estaba algo frustrada perturbada porque había estado en escenas no muy agradables veía como hombres pegaban a mujeres como niños pegaban a otros niños como los ricos se aprovechaban de los pobres…. En fin no sabia distinguir el bien del mal y por eso apenas sabia que hacer muchos la tomaron por loca pero lo cierto es que no era así solo necesitaba que alguien le guiara por el buen camino.
Pasaba el tiempo y cada vez veía más injusticias por la tele veía muchas guerras que se hacían sin motivo aparente veía que la violencia de genero cada vez aumentaba seguía viendo las diferencias de las clases sociales como cada vez había más niños abusando de otros y encima lo grababan… cada vez estaba mas confusa porque nadie el decía que era lo que estaba bien o mal porque nunca tubo unos padres que la pudieran guiar ya que estos la abandonaron cuando era un bebe y se crió prácticamente sola… ella quería cambiar el mundo pero nunca lo intento ya que no sabia que era lo bueno y que era lo malo vivía en una época que todo era muy confuso.
Un día esta chica decidió irse de donde vivía porque no aguantaba mas y como apenas había echo amigos y no tenia nada que la amarara a quedarse en ese sitio decidió irse donde no sabia pero quería irse de allí.

Un día después de tanto viajar se quedo a pensar y dijo quizás este sea mi sitio había visto algo en ese lugar que le había cautivado eran esas hermosas montañas esos espacios tan grandes y esas casas con tanto jardín y alejadas de las unas a las otras…. Si señores estaba en Nueva Zelanda allí se había grabado una de sus pelis favoritas (el señor de los anillos) vio las montañas donde los hobbits habían paseado y aunque conducían por la izquierda le daba igual decidió instalarse allí ya que tanta vegetación le había cautivado.

Se compró una casa y se puso a trabajar en una cafetería.
Le iban las cosas bastante mal seguía sin saber que era lo que estaba bien y lo que estaba bien… no tenia amigos cada vez estaba mas mas deprimida mal se despertaba cada mañana como si fuera un infierno lo que creyó que seria una buena idea y que seria todo bonito se desvanecía… pensó en quitarse la vida en mas de una ocasión alguna lo intento pero no lo consiguió vio que estaba allí para algo.

Un día hiendo para el trabajo (ella no sabia que ese día le iba a cambiar la vida). Se topo con un chico que lo vio simpático, guapo… y él al verla se enamoro al instante pero este chico era el más vergonzoso de Nueva Zelanda y todo el país lo sabia le llamaban el chico tímido del país aunque el tenia nombre se llamaba Dave le llamaban Dave el tímido. Aunque nuestra chica (que se llamaba Laia que no lo había dicho) no sabía la fama que el tenia se hicieron amigos i este chico aunque era tímido fue capaz de hablar con ella y fue el que le enseño distinguir el bien i el mal los dos enriquecieron la vida del otro.

Las cosas les fueron muy muy bien la suerte para ambos había cambiado todo les salía bien; tenían siempre la suerte a su lado….
Se fueron enamorando pero ninguno daba el paso asta que Dave se lanzo y se lo dijo ella estaba contenta y enamorada le dijo que si estuvieron años saliendo al final decidieron vivir juntos y empezó una vida genial para ambos.
Así se acaba esta historia que se cuenta generación tras generación.

Moraleja:
La moraleja es es que uno/a tiene que arriesgarse como hizo Laia al irse de su sitio para irse a otro país buscar nueva vida y a pesar de pasarlo mal y fracasar vio que era tonto rendirse si lo hubiera hecho nunca habría conocido a Dave.
O Dave si hubiera dejado que la timidez hubiera ganado nunca habría estado hablando con Laia i nunca hubieran compartido vida i hubieran sido felices.

La moraleja es: nunca te rindas i arriésgate porque arriesgándote puedes ser feliz.

Esta historia la llevan contando desde el 2008 y hoy estamos a 3006 y esta historia se pasa de padres a hijos para enseñarles eso que nunca uno se tiene que rendir.
Yo quería compartirla con todos vosotros/as




divendres, 23 de març del 2012

Dime, ¿Que buscas? (Versión positiva)

Dime, ¿que buscas?
Partir de este mundo cruel y poder ser feliz, porque mi corazón anhela todo el tiempo pasado. Aunque fuera malo en algún momento es mejor que este, que estoy viviendo en este momento. Se que tuve un mal pasado en algún momento pero no era tan consciente de las cosas y menos madura (aunque tuve que madurar antes de tiempo). Miro atrás y recuerdo aquel tiempo en e que no había preocupaciones, no había obligaciones de de ningún tipo, todos te querían, todos jugábamos con todos, no te traicionaban, no había amigos falsos, no te insultaban, no jugaban contigo etc. Pero al llegar a los 5 años todo cambia. Se que a la edad en que estoy ahora, hay cosas buenas como: el amor, la amistad sincera, un poco mas de autonomía, la libertad de hacer algunas cosas y alguna mas. Pero.... si miras atrás el no tener preocupaciones, ni dolores de cabeza es algo muy bueno.

Este mundo es una mierda!! Lleno de crímenes, de gente: malvada, de corruptos, egoístas, egocéntricos... El mundo esta jodido por que el ser humano es así! Así esta el mundo con el cambio climático, por nuestro egoísmo que cada vez va a peor aunque haya gente que lo intenta cambiar y por desgracia es minoría... destrozamos hectáreas de campos y selvas para construir campos de golf, edificios, centros comerciales. Molestamos a las tribus de la selva que están felices con programas de televisión, o arrancando trozos de su hábito natural etc. Los jóvenes de aquí tienen la preocupación de donde van de botellón en cambio otros jóvenes les preocupa mas como pagaran un piso, como va la crisis... En fin... Vamos bien!!

Cada vez que lo pienso tengo mas ganas de partir de este mundo, espero que te este dando buenos motivos para que te unas a mi.

Los sentimientos a la edad adolescente/adulta te hacen una mala pasada mayoritariamente, porque constantemente te están haciendo daño, no sabes que sentir etc y lo peor de todo que te anula la razón, que debería ser lo primero pero con el corazón/sentimientos queda en segundo plano. Duele fingir estar bien cuando en realidad esta mal y tienes ganas de llorar, y tus amigos no se enteran ni se dan cuenta de que finges a pesar de ser tu amigos. Pides ayuda indirectamente y nadie te hace caso... Sigues queriendo vivir en este mundo? Sigo dándote consejos.
La gente te hace daño y otras no y es ley de vida pero... Joder!! Siempre me toca todo lo malo, no puedo mas!! Harta estoy de toda esta mierda... Pero yo sola me lo he buscado. Porque soy buena persona y me dejo engañar y tal, porque no se ser egoísta U.u. Soy tonta por dejarlo permitir el que me engañen, se aprovechen etc y yo dándome cuenta... Soy como soy y punto me guste o no me guste.

Hace años perdí mi autoestima y poco a poco he ido reconstruyéndola pero nunca hay resultados de mis esfuerzos así que... ¿Para que seguir? No me estoy rindiendo, solo estoy dejando de luchar porque el tiempo me esta demostrando que no merece la pena luchar.

Desearía tener el corazón parado y no sentir nada, como un robot. Así todo me daría igual, no me afectaría nada de mi alrededor, ni las injusticias etc.

Que me dices partes conmigo? Te espero con impaciencia. Si te vienes significará que piensas y te sientes como yo. Dame una respuesta: ¿Quieres venir conmigo y desaparecer de este mundo cruel?. No me refiero al suicidio seria muy fácil, si no irse a un mundo no real, donde todo lo que pasara es por que tu quieres!! ¿Que me dices? Te vienes a desaparecer por unas horas conmigo, sin saber cuando volveremos al mundo real? E irnos a nuestro mundo perfecto siempre que se desee!!

Quiero que vengas, te espero con gran ilusión. Quiero que vengas a mi mundo porque es lo que quiero, así mi mundo sera más perfecto!!!

¿Que me dices me acompañas? Ojala sea un si

dijous, 22 de març del 2012

Dialogo entre la razón y el corazón

R: Razón
C: Corazón

Quiero irme de aquí, dejarlo todo y dejar de sufrir, dice el corazón, pero la razón que lo oye todo y no cree que sea lo mejor le dice al corazón:

R: no creo que sea la mejor solución... seria rendirse.

C: Claro!! como tu no sufres tanto, todo me afecta a mí y a quien rompen es a mí, así que no hables si no sabes nada!

R: Que no sufro? Quien te crees que intenta repararte cuando alguien te hace daño?. Quien te crees que es quien no duerme y no para de darle vueltas a las cosas para encontrar una solución? Así que tus palabras son una ofensa para mí.

C: no sabia todo esto, ahora me sabe mal haberte dicho estas palabras tan feas.

R: Pidiendo perdón no solucionas nada. Yo no te lo tengo en cuenta, te entiendo perfectamente, por eso soy la razón no? Pero si me dejas darte un consejo te lo doy.

C: claro que si! Eres la razón nadie mejor que tú para dar consejos. Te escucho.

R: no deberías rendirte, ni tirar la toalla. Siempre habrán cosas que te harán daño y te dolerán, la vida es así corazón. Te guste o no es así. Yo te pido que luches porque sin ti yo no puedo hacer nada.
Aunque siempre tiremos para lados diferentes uno sin el otro no podríamos estar. Tienes razón cuando dices que tú me anulas pero es porque eso ya me esta bien. Otras no se como lo haces pero ganas tu y otras gano yo. No se porque pero es así. Soy la razón y hay muchas cosas que no tienen lógica y no tienen explicaciones.

C: ya lo entiendo... pero no me gusta estas batallas entre tú y yo, porque buscamos un bien común, el bien de quien nos lleva, y de quien nos aguanta. Ya lo sé, que no hay lógica pero deberíamos ir a una para evitar que uno de los pierda.

R: yo estoy de acuerdo contigo pero a veces no es posible porque cada uno busca una cosa diferente y es cuando hay las batallas. Cuando hay estas batallas que es cuando no hay acuerdo entre nosotros y da a que nos pelemos, sabes como se soluciona?

C: algo sé, pero explicámelo. Tengo interés en oír tu explicación.

R: ok, pues sigo. Cuando no estamos de acuerdo tú y yo entra en juego el sentido común y los deseos de la persona. Por lo tanto uno de los dos "se baja los pantalones" por voluntad de la persona. Por eso siempre pierde uno de los dos, aunque a veces ganamos los dos, porque el interés es el mismo. Pero no te acostumbres a ello, porque, como bien sabes es muy difícil llegar a un acuerdo. Básicamente sabes porqué? Porque yo soy la razón y cuestiono todo y le busco la lógica y tu en cambio, eres todo impulsividad. Podríamos decir que yo soy la lógica y tu eres los sentimientos y eso es lo que nos hace incompatibles y que tengamos batallas.

C: ya lo sé, pero para evitar mareos a la persona, seria bueno intentar ir a por una los dos. Pero como bien has dicho somos muy incompatibles pero, no me gusta hacer que la persona este mal, haga locuras, no se aclare etc.

R: si yo te entiendo, pero la vida es así. No hay mas!! a mi también me sabe mal pero esto funciona así no hay mas.

C: gracias razón.

R: gracias a ti corazón.